Leider nicht auf Deutsch, nimmt uns etwas zu viel Zeit um es zu uebersetzen. Vielleicht kommt es noch ;)

Vanuit Mandalay zijn we naar Monywa gereden. De rit naar Bagan zal waarschijnlijk in 1 dag te veel zijn geweest, dus een stop in Monywa. Het was een mooie rit langs de akkerbouw van Myanmar. We zijn af en toe gestopt om een fotootje te schieten van het oogsten van de rijst of het verwerken van het graan. Helaas was Noor ziek. Ze had diarree en voelde zich total niet lekker. In de auto moest ze helaas ook overgeven en ze heeft het grootste deel van de autorit geslapen.
We besloten onderweg niet te stoppen voor bezienswaardigheden en toen we in het hotel aankwamen, zijn we in de schaduw aan het zwembad gaan liggen. Prima keuze, Kas ook helemaal gelukkig. Noor en Janneke zijn bij het hotel gebleven en Pascal en Kas zijn nog nog naar grotten geweest waar een heleboel buddha’s in stonden. Een kort bezoekje zeker waarde.
Helaas speelde Janneke’s buik die middag ook op en ook Janneke was niet fit.

De dag erna (23 december) zijn we op twee plekken gestopt voordat we de autorit naar de boot die ons naar Bagan zou brengen was. Het was een enorm grote en kleurrijke tempel. Een hele andere dan we tot nu to gezien hadden. We waren er allemaal van onder de indruk. Naast deze tempel stonden drie enorm grote Buddha-beelden. De staande was zo groot als een flatgebouw. De beelden waren ook relatief nieuw en er was een link met het grootste beeld dat voorheen in Afhanistan stond, maar dat er nu niet meer is. Ook was er een vierde Buddha-beeld in aanbouw dat waarschijnlijk in 2020 klaar zal zijn.
Nadat Pascal en de kids wat gegeten hadden, vertrokken we voor het laatste stukje per auto. En daar ineens in de middle-of-nowhere stond een breedlachende spontane jongeman met een naambordje “Familiy Pascal van den Boogaard”. Dat was onze gids voor de Bagan region, Lin genaamd.
We gingen in de knetterboot die klaar stond en met de boot vertrokken we richting Bagan. De bootreis verliep erg soepel en het was erg mooi om langs de waterrand de eerste tempels te zien opdoemen bij het licht van de zonsondergang. Schitterend.

Op 24 december hadden we een dag niets op het programma. Janneke zou eigenlijk haar luchtballonvaart gaan maken, maar daar voelde ze zich niet fit genoeg voor. Pascal is die ochtend vroeg op gestaan om deze belevenis te gaan ervaren op een van de mooiste plekken ter wereld. Het was een ervaring die hij niet had willen missen, zo mooi, zo bijzonder en dan ook nog eens op deze plek in de wereld.
Janneke is op kerstochtend met de ballon mee gegaan. Het is echt zo bijzonder. Toen we aankwamen stonden er gedekte tafeltjes met croissantjes en koffie en thee. Een bakkie thee was voor ons voldoende met onze buiken, maar dat maakte de ervaring niet minder. De crew van 10 personen per ballon begonnen met het klaarmaken van de luchtballonnen. Een spektakel om naar te kijken. Er waren er zo veel. Er mogen per dag 31 ballonnen de lucht in. In de luchtballonnen waar wij in gingen zaten 12 personen en iedere dag is het volgeboekt. We kregen een instructie wat we moesten doen en toen hij zei get in was iedereen heel braaf en gingen we langzaam de lucht in. De ballon van Pascal vertrok net zoals die van Janneke als eerste, maar hij bleef wat achter waardoor hij prachtige gekleurde luchten had met alle luchtballoons ervoor. Janneke bleef wat vooraan, dus de oranjegekleurde luchten bij de zonsopgang bleven uit. Het ging veel te snel, na 45 - 50 minuten gingen we dalen. Ook dat was weer een aardigheid om te zien als al die ballonnen gecontroleerd naar beneden komen. Er staat weer een tafeltje klaar met fruit en er werd getoost met een glaasje prikkels. Heerlijk wat een ervaring.

Het was die dag heerlijk om een dag niets te moeten. We hebben bij het zwembad gehangen om bij te komen en in de middag ging het Janneke al een stuk beter. We besloten om een tuktuk te nemen naar een uitkijktoren om te kunnen genieten van de zonsondergang. Dat “genieten” was wat relatief, want het was er druk, wow wat een mensen en iedereen wil op dat ene plekje staan waar je zo mooi van het uitzicht kunt genieten. Met twee kleine kids die ook nog eens door iedereen aan de arm meegetrokken worden, omdat er een foto gemaakt MOET worden……. Anstrengend! We hebben de giebelende schoolmeisjes vriendelijk verzocht geen foto’s meer te maken want Kas en Noor vonden het niet leuk meer. Gelukkig respecteerden ze dat. De belevenis van weer een nieuw voertuig was voor de kids een grotere highlight dan de mooie zonsondergang, hihi.
‘s Avonds zijn we pasta gaan eten, goed voor onze buik. Kas wilde perse een pizza, ondanks dat hij weet dat hij het niet lekker vindt. Dat bleek ook dit keer weer het geval, want de korstjes waren wel erg lekker. Een apart kerstdiner voor ons, maar eentje waar we net zo van genoten hebben.
Op 25 december – eerste kerstdag – stond een ochtendprogramme met een e.bike op het programme. Janneke heeft nog nooit echt scooter of zo gereden maar dit was echt leuk om te doen. Pascal nam de kids allebei in het begin en die genoten er zichtbaar van. Cool! We zijn die ochtend naar de meest belangrijke pagodes gereden en die hebben we bezocht met de e.bike. Wie er ooit over nadenkt om naar Bagan te gaan, dit is echt een aanrader. Een gemakkelijke en snelle manier om je te verplaatsen in deze wereld van pagodes overal waar je kijkt. Na een paar uur pagodes bekijken, was het voor de kids ook genoeg. Ze hebben na een uur of 3-4 uur programma wel genoeg en verlangen dan naar rennen, knutselen, spelen. Dat hebben we goed geregeld in ons programma merken we, dat we de middagen redelijk vrij gepland hebben en onze eigen gang kunnen gaan.
Het was niet echt om te lachen, maar we hebben er maar erg om gelachen. Noor wilde achterop ipv voorop tussen de benen op de e.bike en dat ging gepaard met nogal wat theater. De gids bleef maar vragen wat er nu was, maar dat is hier natuurlijk niet uit te leggen want hier moeten de kinderen luisteren. Van Janneke naar Pascal en drie keer heen en weer uiteindeiljk aan aangepakt en bij Pascal tussen de benen geklemd en met een gillende Noor de weg terug richting het centrum waar we iets wilden eten. We hadden onze eigen optocht hier, ohohoh.
In de middag lekker gezwommen en om 3 uur werden we weer door de gids opgehaald. We gingen naar een plek waar twee paardjes klaarstonden voor ons. We hebben een rondje gemaakt met een paardenkar en dat vond vooral Noor natuurlijk helemaal te gek.
Na een uurtje zat het er al op. We waren net uitgestapt toen er een busje veel te snel langs ons paardenkarretje reed. Het paard schrok ervan en schoot de greppel in. GElukkig was alles goed met het paard en we waren blij dat wij al uitgestapt waren.
We hebben nog een erg mooie zonsondergang gezien met een heel mooi uitzicht. Nog mooier dan de dag ervoor vanaf de uitkijktoren.
Op 26 december werden we in de ochtend opgehaald door de gids voor een boottochtje naar een eilandje waar we het leven in een dorpje op een eilandje zouden bekijken. We hadden dit natuurlijk tijdens onze dolfijnentrip al bekeken en het had voor ons achteraf niet gehoeven. Wat we wel erg leuk vonden was een bezoek aan het monstry op het eilandje. Een kleine monastery met maar 4 monniken. De kids kregen er zoet brood met suiker. Heerlijk natuurlijk, maar of de vettigheid hielp voor de diarree…. Ze vonden het iig heel erg lekker dat wel.

De middag hebben we nog genoten van het zwembad en hebben we nog een keer lekker pasta gegeten. Pascal had het nu te pakken en voor hem was pasta nu het beste. Kas wilde dit niet nog een keer, dus we kochten bij de buren rijst met kip van de bbq en mochten dit bij de pizzeria opeten. Dat kunnen wij ons toch niet voorstellen dat dat ok is in Nederland of Duitsland. Heerlijke deze openheid en acceptatie.
De dag erna werden we opgehaald en werden we naar de luchthaven gebracht. Het bijzondere deel van Bagan zeiden we vaarwel, ondanks dat we niet allemaal fit waren, hebben we genoten van deze mysterieuze wereld. En we lieten ook de regen achter ons (dachten we). We waren blij dat wij onze ballonvaart al gehad hadden, want op weg naar de luchthaven kwamen we de vele busjes tegen veel te vroeg terug rijdend naar het hotel. Zouden deze mensen pech gehad hebben die dag?

Een domestic vlucht vanaf deze kleinere luchthaven was een ervaring op zich. We kunnen het heel simple omschrijven: ONGEORGANISEERDE CHAOS. Je kon je bij een rij voor 3 vluchen inchecken. Alles ging zonder computer. Je moest aangeven hoeveel tassen je had, daar werd iets voor geprint en op je ticket geplakt. Vervolgens kwam er een mannetje die er vandoor ging met je tassen en dan hoop je dat die in het juiste vliegtuig terecht komen. Als ik kind was geweest dan was ik er behoorlijk gek van geworden deze chaos maar Kas en Noor bleven dicht bij ons in de buurt, lieten ons niet los en sloten in elke rij weer netjes aan. We moesten even wachten, we liepen naar het vliegtuig, geen stoelindeling maar het verliep allemaal soepel en we vertrokken precies op de geplande tijd. Geweldig.
Pascal en ik hebben al veel gereisd, veel meegemaakt maar dit sloeg alles. Super.

In Heho, Shan region, in de buurt van Inle Lake, stond onze gids al te wachten. We werden naar ons hotel gebracht in Kalaw, waar we 2 nachten zouden blijven. Kalaw is een dorpje dat hoger in de Bergen ligt. Toen we in ons hotel aankwamen, trokken we snel weer de lange broek en onze jassen aan. Het was echt fris en helaas begon het hier ook te regenen. Ondanks de regen besloten we het dorpje te bezoeken. We gingen naar de markt en kochten er wat souveniertjes voor de kids, maar ook medicijnen voor de diarree van Noor. Het duurt erg lang voordat het bij haar beter gaat en samen met niet super willen eten hier denken we dat dit het beste is. Hopelijk gaat het werken.
We zijn naar het hotel terug gegaan en hebben de airco als verwarming aangezet. Heerlijk toeven hier op onze kamer zo groot als een balzaal. De kids waren erg moe dus het was goed toen ze eindelijk hun bed inkropen.

De dag erna, 28 december, stond er iets op het programma waar we thuis in Leipzig al regelmatig over gesproken hebben. We gingen namelijk een dagje meelopen met de olifanten. Het is ene project voor olifanten die in de houtindustrie gewerkt hebben en die nu verboden is in Myanmar. In het Green Hill Valley project wonen 8 olifanten. Het project is gestart door een dierenarts, Dr. Ba en zijn zoon en dochter runnen dit project nu. Dr. Ba is nog steeds de dierenarts van de olifanten en we hebben hem ook gezien en gesproken. Echt een schitterend project waar we alleen maar van kunnen zeggen dat di teen aanrader is als je in deze buurt bent. De dieren worden met liefde verzorgd en het is geen project waar je olifantje mag rijden. Je draait mee in het programme van de dieren en de dag begint eerst met uitleg over het project. Daarna gingen we de olifanten voeren. Eerst natuurlijk voorzichtig maar na een paar keer voeren, kregen de kids er geen genoeg meer van. Wauw wat zijn we dichtbij en wauw wat zijn ze mooi. Trotse ouders en wat hebben we genoten van Kas en Noor, we kregen er kippenvel van om het geluk van hen beiden te zien. Ze waren echt in hun hum en de geluiden die ze maakten, liet ze zien hoe gelukkig ze waren. Het is moeilijk om te beschrijven, maar het was echt super geweldig dit mee te maken.
Na het voeren, hebben we even in het huisje gekeken van de dierenarts en daarna mochten we ons om gaan kleden. Om gaan kleden? In een mooie broek en slippertjes liepen we ‘onze olifant’ achterna. We gingen namelijk de olifant mee wassen. Wat we er ons bij voor moesten stellen wisten we niet, maar we zien het wel. En dit overtrof ALLES. Kas sprong het water in waar de olifant in het water ging liggen. Hij kreeg een soort spons, werd op de rug van de olifant gezet en hij mocht schrobben. Zijn gezicht, geweldig. Noor durfde niet, maar de verzorger van de olifant was zo lief om Noor te dragen zodat ook wij van het badspektakel konden genieten. Woorden schieten te kort, overtreffende trappen van elk woord wat met geweldig te maken heeft, is nog niet genoeg. Heel erg gaaf, cool, super, geweldig, schitterned etc.
De olifant kan niet lang liggen, dus na 15 minuutjes stond hij op en was hij klaar met wassen. We hadden inmiddels ook wel trek gekregen en er wachte ons een heerlijke lunch. Na de lunch was het alweer half drie. Wij waren een van de weinigen die nog een keertje bij de olifanten mochten kijken en nog eten mochten geven. Een mooi afscheid van de olifanten die na het eten werden losgelaten in het bos voor de avond en nacht. In de nacht zijn we namelijk vrij in het bos. In de ochtend komen ze zelf terug, omdat ze weten dat ze dan weer te eten krijgen.
We hebben in de Green Hill Valley nog een klein rondje gemaakt en hebben nog gekeken hoe ze van olifantenpoep papier maken. We kregen een blaadje van het papier en mochten er met lettertjes iets in het papier drukken. Kas rook aan het papier maar hij geloofde niet dat het van poep was, want het stonk niet. Haha. We reden naar ons hotel terug, verzonken in onze eigen gedachten over de mooie dag die we beleefd hadden.

Na een geode nachtrust bezochten we de 5-dagelijkse markt van Kalaw. Een belevenis op zich. Enorm druk, overal liepen mensen en overal waren lekkere dingen te kopen. Als ik hier zou wonen, wist ik waar ik mijn wekelijkse groenten, vlees en vis zou kopen. We kochten een katapult voor de kids en wat kruiden voor onszelf. Na 1,5 uur vertrokken we, want we hadden nog een rit van 3 uur voor ons naar INle Lake. We stopten om te lunchen in een wat grotere plaats en sloegen wat proviant in (biertjes, chippies en zoet drinken) voordat we doorreden naar ons hotel.
Het hotel waar we kwamen, Amazing Inle, is erg mooi en licht aan het INle Lake zelf. Het heeft een aanlegsteiger voor boten. Het enige wat de kids zagen is het prachtige zwembad en ze waren niet meer te houden. Snel zwempak en –broek uit de tas en duiken. En brrrrrr wat is het water koud maar dat maakt niets uit. We hebben heerlijk van een cocktailtje genoten bij de ondergaande zon en de chippies die we ingeslagen hadden. Kids blij, papa en mama blij.
Ook hier zijn de mensen die er werken allemaal erg lief en behulpzaam en hebben ook alle begrip voor mensen die met kleine kids reizen. De mensen die net zoals wij op vakantie zijn niet altijd, maar goed dat is nu eenmaal zo dat het soms drama is als iets niet lukt of niet mag.

Op 30 december stond de fietstocht op het programma. We werden met de boot bij de aanlegsteiger opgehaald. Gaaf om vanuit je hotel weg te varen over het meer. We zagen al de special manier van vissen waar het Inle Lake om bekend staat en onderweg maakten we een aantal kiekjes hiervan. Naeen uurtje varen kwamen we in het grotere plaatsje aan waar we gisteren ook waren. We liepen naar de fietsen waar we een fietstocht mee zouden maken. Helaas was de fiets van Kas te groot en moesten we naar het winkeltje. Voor Noor was er een klein stoeltje op de achterkant van de fiest gebonden. Het zat stevig, maar we moesten wel zeggen dat ze de benen goed uit elkaar moet houden.
De nieuwe paarse fiets van Kas was snel geregeld. Helaas viel hij er meteen mee toen hij wilde oefenen. Toen dat allemaal goed was, tranen gedroogd en weer nieuw vertrouwen gingen we op pad. Helaas na een paar minuten toen Janneke stil stond kwam de voet van Noor even kort tussen het wiel of bij een schroef. Huilen en snel weer verder. Toen we nog geen 100 meter gefietst waren, kwam voor de tweede keer Noors teen tussen de spaken…… Stoppen we gaan niet meer verder met de fiets. Haar teentje werd blauw, schaafwonden…. Nee dit gaan we niet doen. Over op plan B – onze gids wilde naar het ziekenhuis maar wij vonden dat niet nodig. Noor huilde, deed ook echt pijn, maar waarschijnlijk gekneusd. Nu ik dit aan het typen ben, in de middag, rent ze er weer op rond en is het alleen nog beetje dikker en wat blauw. Er werde een tuktuk geregeld, fietsen bleven staan en zouden door eigenaar opgehaald worden. Prima, dit is niet onze dag om met onze twee kids 5 kilometer te gaan fietsen.
We bezochten een houten monastry en een prachtige tempel. De tempel was vooral mooi van binnen want de beschilderingen waren nog erg mooi en er stonden heel veel Buddha beeldjes in. Bij de beeldjes stonden de namen van de mensen die ze geschonken hadden, ook twee nederlandse families gevonden, waaronder een familie Perenboom. Haha. Als laatste reden we door naar een wijngaard waar we het natuurlijk niet konden laten om een kleine proeverij te doen. Heel eerlijk maar van de vier vonden we een wijn ok smaken. De andere waren te zoet en te wrang. Wij houden het deze vakantie dus bij bier, sorry voor de liefhebbers die deze wijnen wel lekker vinden.
Rond half drie kwamen we terug met het bootje bij het hotel. We bestelden aan het zwembad wat te eten en genoten van de zon, het lekkere eten en het zwembad.